Ik vertrek…naar Almere

“Ga je verhuizen? Wat leuk! Waar ga je heen?” De conversatie begint altijd open en zonder enig oordeel. “Naar Almere,” zeg ik zachtjes, terwijl ik me schrap zet voor wat steevast komt. 

Het proces dat zich voltrekt is zowel emotioneel als fysiek. Dat laatste gebeurt eerst, ergens vanuit de tenen start een onverklaarbare verstrakking van het lijf van wie er ook tegenover mij zit. De verstrakking wordt opgevolgd door onzekerheid: “Sorry, wat zei je?” Weet de persoon in kwestie meestal nog te stamelen. “Almere,” herhaal ik, terwijl ik gefascineerd naar mijn toehoorder kijk.

Cannot compute

Nu zeker is dat er geen storing is opgetreden bij de verwerking van informatie, hij (of zij) geen beroerte heeft gehad of een flashback van de acid die hij (of zij) eens in de jaren ’90 heeft gebruikt, verandert de gezichtsuitdrukking.

Het gevecht tussen verschillende en extreem uiteenlopende emoties speelt zich keer op keer voor mijn neus af.

Beleefd glimlachend een “Goh wat leuk voor je”doen, schaterlachend een “WTF is er met jou aan de hand” doen of uit de hoogte een “Daar zou ik niet dood gevonden willen worden”. Meestal wint die laatste. Want Almere….wie gaat daar nou wonen?!

Ik dus!

Wat is dat toch?

Ik heb er een prachtig huis gekocht, waar ik van plan ben het de komende jaren erg naar mijn zin te hebben. Maar ook om te onderzoeken wat toch die reactie is die men heeft op de stad Almere. Hoe het kan dat die stad die een mix is van mooie natuur en nabijheid van allerlei stadse zaken, zo’n weerzin oproept dat men niet eens meer in staat is om basale beleefdheid op te brengen.

Maar eerst verhuizen

Maar voor nu woon ik nog even in Utrecht en heb ik een week of 6 om hier alles af te sluiten en daar van start te gaan. Het is voor mij de eerste keer dat ik een huis heb gekocht in mijn eentje en de eerste keer dat ik op deze manier ga verhuizen. Zo leer ik op mijn 42ste nog een heleboel nieuwe dingen en die deel ik graag met jou.

Wie weet blijkt Almere best mee te vallen. Wie weet krijg ik je nog zo ver dat je zelf eens langskomt. Maar eerst maar kijken hoe ik weg kom uit het Utregse, want geloof me, dat is nog best een hele klus. Maar daarover een volgende keer meer.